آفتاب پرست

دلتنگی اینطور استاول شبیه یک موج مهیب میماند که اگر اتفاق بیفتد انگار همه چیز را از بیخ میکند و با خودش میبردبعد از اتفاق افتادندیگر یک حس است که همیشه با خودت حمل میکنیبی آنکه حواست باشدبا تو روزها از خانه بیرون میزندو عصر ها همراهت به نوبت دکتر می آید و منتظر میماندمنتظر و نه بیقرار.یک گوشه با صبر می نشیدبعد در اتفاق رد شدن یک غریبه از جلوی ماشین که تاب موهای جمع شده پشت سرش شبیه اوست سراغت می آیداز نا کجا می آید.مثل لمس کوتاه بغض ورم کرده ای میماند و مینشید روی گونه هایت، خیس...بعد میبینی که چقدر صبور استآرام در سایه نشسته تا نشانه ای پیدا شودو بیرون بریزد...دلتنگی ریشه میکندبرای کسانی که دوستشان داریتا اعماق وجودت میدودنمیدانی چرا هستنمیدانی وقتهایی که احساسش نمیکنی کجا میرودشاید فقط بشود گفت که دلتنگی عمیقا ریشه میکند و راه فراری از حضورش نیست...تا که ظاهر شودو راهی نیستجز اینکه زندگیش کنی... آفتاب پرست...